Magnum
Starszy chorąży
Dołączył: 03 Kwi 2010
Posty: 60
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: GŚ
|
 Wysłany: Nie 22:24, 04 Kwi 2010 Temat postu: Rosomak |
|
|
Powstanie wozu dla Wojska Polskiego bierze swój początek w połowie lat 90-tych XX wieku, gdy konstruktorzy z fińskich zakładów Sisu Defence oraz specjaliści armii tego kraju rozpoczęli opracowywanie założeń taktyczno- technicznych, następcy dla bardzo udanego transportera Sisu Pasi (wojskowe oznaczenie: XA-180, XA-185, XA-200). Nowy pojazd określono nazwą AMV (Armoured Modular Vehicle) lub/i XC-360. W 1999 roku ogłoszono ostateczne założenia taktyczno- techniczne. Przede wszystkim miał to być wóz o konstrukcji modułowej, dzięki czemu w bardzo szybki sposób możliwe było przekształcenie jednego wariantu w drugi, pojazd miała cechować mobilność zbliżona do pojazdów gąsienicowych, miał być nośnikiem wielu ciężkich systemów uzbrojenia i wyposażenia do tej pory niedostępnych dla fińskich transporterów. Planowano zadbać o minimalizację pół fizycznych pojazdu poprzez ograniczenie emisji ciepła, hałasu i specjalne wyprofilowanie kadłuba w celu ograniczenia odbicia radiolokacyjnego. Już na tym etapie zakładano, że pojazd będzie transportowany samolotami klasy C-130 lub większymi. Przystąpiono do opracowywania prototypu. Zgodnie z panującymi w ostatnim czasie trendami, gros pierwszych prac projektowych zrealizowano za pomocą technik komputerowych. Po za stworzeniem modelu wirtualnego pojazdu przeprowadzono także masę symulacji komputerowych dotyczących charakterystyk jezdnych pojazdu, obciążenia poszczególnych elementów zawieszenia, możliwość instalacji różnych rodzajów uzbrojenia i jego użycia przez AMV, wirtualnie testowano także osłonę balistyczną. W 2000 roku powstała makieta pojazdu z wieżą dwulufowego systemu moździerzowego AMOS kalibru 120mm, pokazana w tym samym roku na Eurosatory w Paryżu.
Po blisko dwóch latach badań i testów komputerowych przyszła pora na powstanie w listopadzie 2001 roku pierwszego prototypu. Pierwotnie pierwszy prototyp miał być nieuzbrojony i służyć do "faktycznego" przetestowania podwozia czy układu napędowego. Jednak zaszły pewne zmiany w wyniku ogłoszenia przez polskie Ministerstwo Obrony Narodowej konkursu na dostawę transporterów dla Wojska Polskiego. Zaistniała konieczność wysłania uzbrojonego pojazdu na próby do Polski. Ówcześnie dostępny był tylko jeden prototyp, który do Polski dotarł 20 maja 2002 roku, gdzie w zakładzie polskiego partnera Patrii- Wojskowych Zakładach Mechanicznych doszło do montażu na nim wieży Delco z armata 25mm. Już 22 maja w Sulejówku pojazd zaprezentowano przedstawicielom wojska i prasy. Od 24 maja przechodził próby strzelania z wieżami OTO Melara Hitfist-25 oraz Delco-25 na poligonie w Wędrzynie, po czym ponownie powrócił do Sulejówka. Łącznie podczas testów w Polsce pojazd bez zarzutów przejechał blisko 2700 km. Następnie powrócił do Finlandii celem zamontowania pędników śrubowych oraz nowego falochronu. W wrześniu, jedyny prototyp ponownie powrócił do Polski, tym razem na MSPO 2002 w Kielcach pokazany zostały z bezzałogowym stanowiskiem strzeleckim PML 127 OWS z 12,7mm wkm NSW. W dniach 9-14 września w Sulejówku przeprowadzono badania dotyczące pływalności pojazdu z różnymi wariantami ciężarowymi symulującymi wagę przyszłego uzbrojenia. Zapas wyporności przy maksymalnej testowanej masie 22 800 kg wyniósł 14,2%. Pod koniec 2002 roku w zakładach Patrii powstał drugi prototyp. Jednocześnie z trwaniem polskich prób armia fińska zamówiła dwa pojazdy do serii własnych prób: pierwszy z nich to niepływający kołowy bwp z wieżą Hagglunds i armatą ATK Mk44, oraz pływający uzbrojony w wieżę Delco i armatę kalibru 25 lub 30mm. 20 grudnia 2002 roku komisja przetargowa polskiego MON zadecydowała o wyborze firmy Patria jako dostawcy kołowych transporterów opancerzonych dla Wojska Polskiego. Kontrakt na dostawę w latach 2004-2013 690 pojazdów podpisano 15 kwietnia 2003 roku. Pojazdy mają być dostarczone w 10 wariantach wyposażenia i uzbrojenia:
* 313 sztuk bojowych z wieżą Hitfist-30 i armatą 30mm,
* 125 sztuk bojowych z wkm 12,7mm,
* 78 wozów dowodzenia,
* 34 wozy pomocy technicznej,
* 22 wozy inżynieryjne,
* 5 wozów rozpoznania inżynieryjnego
* 41 wozów ewakuacji medycznej,
* 17 wozów rozpoznania chemicznego,
* 23 wozy artyleryjskie,
* 32 wozy rozpoznawcze (w układzie 6x6)
Co ważne, docelowa produkcja ma zostać uruchomiona w polskich Wojskowych Zakładach Mechanicznych w Siemianowicach Śląskich, skąd już od 2005 roku mają docierać dla WP pierwsze wyprodukowane pojazdy. Zadbano także by Polski przemysł miał jak największy udział w kontrakcie, stopień "polonizacji" transporterów w początkowym okresie realizacji zamówienia ma wynieść od 0,89% w pierwszym roku realizacji kontraktu (2004), do około 53% po 2010 roku. Z pewnością sprowadzane z zagranicy będą silnik oraz skrzynia biegów.
Z chwilą podpisania kontraktu na transportery, wóz w wariancie dla Wojska Polskiego (XC-360P) miał dopiero powstać. Przede wszystkim miał posiadać zdecydowanie mniejszą masę bojową (22 tony wobec 26 ton wozu dla armii fińskiej), oraz pewne zmiany w konstrukcji kadłuba (np. tylne drzwi dwuskrzydłowe zamiast pojedynczych) czy wieży. Początkowo planowano transport lotniczy samolotami klasy C-17 czy A400, jednak rozpoczęto także rozważanie dostosowania pojazdu do samolotów klasy C-130, dla tych ostatnich pojazd był jednak zbyt szeroki, postanowiono więc przekonstruować kadłub dzięki czemu szerokość zmniejszyła się o 70mm. Już wkrótce powstał taki pojazd przedseryjny (bez zmienionych tylnych drzwi) który w dniach 17-18 kwietnia 2004 roku zaprezentował swoje możliwości polskiej delegacji pod przewodnictwem wiceministra MON Janusza Zemke. Podczas pokazów pojazd przedseryjny PS-0 poruszał się po fińskich autostradach z prędkością powyżej 100km/h, piaszczystych terenach poligonu, czy kilkakrotnie pływał w Bałtyku (zmierzony zapas pływalności wyniósł 28,8%) z prędkością maksymalną10 km/h. PS-0 został wyposażony w bardzo oryginalny falochron w kształcie dziobu łodzi rozkładany jednak ręcznie, powiększeniu w porównaniu do poprzedniej wersji uległy otunelowane pędniki śrubowe. W momencie wizyty polskiej delegacji w Finlandii w różnym stadium produkcji znajdowało się sześć pojazdów seryjnych dla WP. Pod koniec kwietnia 2004 roku transporter PS-0 został przewieziony do Włoch celem instalacji i przetestowania prototypowej wieży Hitfist-30P, tam także odbyły się próbne strzelania. 31 maja 2004 roku pierwsze dwa pojazdy seryjne dla WP (PL-1 i PL-2) dotarły do Gdyni. Następnie przetransportowano je do zakładów w Siemianowicach Śląskich gdzie odbył się montaż dostarczonej z Włoch pojedynczej wieży Hitfist-30P na kadłubie PL-1 oraz ogólne doposażenie i sprawdzenie obu transporterów. Zgodnie z harmonogramem, 30 czerwca 2004 roku w Sulejówku odbyło się uroczyste przekazania obu pojazdów przedstawicielom wojska i oficjalne nadanie nazwy własnej-"Rosomak", wyłonionej w wyniku konkursu realizowanego przez redakcję miesięcznika "Nowa Technika Wojskowa". Już następnego dnia rozpoczęły się próby zdawczo-odbiorcze dostarczonych transporterów, prowadzone początkowo w Sulejówku, a następnie na poligonie w Wędzrzynie, Drawsku Pomorskim, lotnisku w Mińsku Mazowieckim, okolicach Bełchatowa i Zakopanego. Próby te zakończyły się orzeczeniem o przyjęciu AMV 8x8 Rosomak na wyposażenie sił zbrojnych RP. Orzeczenie to zostało zatwierdzone z dniem 18 listopada 2004 roku. Do połowy grudnia 2004 roku miało być przekazanych łącznie 9 transporterów. 96 z pośród 313 transporterów z wieżą Hitfist-30P zostanie dozbrojonych w podwójne wyrzutnie ppk Spike-LR, pierwsze tak wyposażone transportery powinny znaleźć się w WP w 2006 roku. Otwartą kwestią pozostaje jeszcze wyposażenie transporterów uzbrojonych w stanowiska wkm 12,7mm. W grę wchodzą produkty: włoskiej OTO Melara (Hitrole), fińskiej Patrii (PML-127), izraelski Rafael, norweski Kongsberg (Protector)i polski OBR SM z Tarnowa.
Konstrukcja kadłuba i podwozia
Najbardziej aktualnie popularnym układem konstrukcyjnym jest układ samonośny, z elementami podwozia montowanymi bezpośrednio do konstrukcji nadwozia które jest podstawowym elementem nośnym konstrukcji. Konstruktorzy z zakładów Patrii zastosowali jednak inny, mniej popularny układ konstrukcyjny. Otóż jest on tzw. konstrukcją ramową opartą o wzdłużną belkę stalową. W Rosomaku belka ta (rama) przenosi wszystkie obciążenia oraz zapewnia sztywność konstrukcji kadłuba. Do ramy montowane sa wszelkie elementy układu zawieszenia, silnik, nadwozie. Układ ramowy pozwala na łatwe dokonywanie zmian w konstrukcji nadwozia podczas remontów czy modyfikacji, zwiększa odporność kadłuba na wybuchy min dennych (gdyż energia wybuchu uderza w ramę a nie nadwozie). Podstawowy minus takiego układu to większa wysokość pojazdu spowodowana wymiarami belki nośnej. By zrealizować wymóg transportu lotniczego samolotami klasy C-130 oraz zapewnienia pływalności, część dotychczas stalowych elementów nadwozia wymieniono na aluminiowe. Zmniejszenie masy umożliwił także wymóg odporności opancerzenia na pociski przeciwpancerne kalibru 14,5mm z przodu i 7,62mm z boków oraz tyłu pojazdu. Jako dodatkową informację podam, iż z przodu pojazdy dla armii fińskiej cechuje odporność na pociski do 30mm. Pancerz składa się z dwóch warstw, zasadniczej wykonanej z 8mm blachy stalowej oraz pancerza zewnętrznego montowanego do warstwy zasadniczej. Pancerz zewnętrzny może posiadać różną odporność a tym samym i masę w zależności od potrzeb odbiorcy (30mm Finlandia, 14,5mm Polska) czy sytuacji taktycznej (kontakt z wrogiem, transport lotniczy). Obie warstwy pancerza dzieli kilkunastomilimetrowa przestrzeń pusta co umożliwia wypełnienie jej pianką zwiększającą wyporność wozu. Należy również odnotować, iż pojazd został opracowany zgodnie z zasadą ograniczenia pół fizycznych: zainstalowano układ chłodzenia spalin oraz odpowiednie pochylenie płyt kadłuba w celu zmniejszenia skutecznej powierzchni odbicia. Pojazd posiada osiem kół o rozmiarze 14.00R20 współpracujących z centralnym układem regulacji ciśnienia w oponach. Wszystkie koła posiadają niezależne zawieszenie oparte na mocowanych do belki nośnej wahaczach, amortyzowane są poprzez układ hydropneumatycznych siłowników umożliwiających regulację prześwitu w zakresie +200mm do -250mm. Skok zawieszenia wynosi 450mm.
Transporter posiada klasyczny rozkład przedziałów: z przodu z lewej strony znajduje się stanowisko kierowcy dysponującego m.in. ekranem, na którym może zostać pokazany oraz z jednej z trzech umieszczonych kamer (dwie po bokach, jedna z tyłu pojazdu. Niestety w polskiej wersji transportera desant nie będzie posiadał monitora do obserwacji z kamer. Do obserwacji w warunkach nocnych kierowca posiada do dyspozycji pasywne urządzenie PNK-72 Radomka. Z prawej strony, obok kierowcy znajduje się układ napędowy. Za stanowiskiem kierowcy i przedziałem napędowym umieszczono przedział transportowy połączony z przedziałem kierowania za pomocą szerokiego korytarza. Pojazd przewozi do ośmiu żołnierzy desantu siedzących przy bokach kadłuba twarzą do siebie. Załadunek jak i wyładunek realizowany jest za pomocą drzwi dwuskrzydłowych lub otwieranych na zewnątrz dwóch górnych luków. Docelowo dotychczasowy falochron rozkładany ręcznie, ma posiadać funkcję rozkładania automatycznego bez konieczności opuszczania pojazdu przez załogę.
Wieża Hitfist-30P
Wieża ta powstała we włoskiej firmie OTO Melara. Wykonana została ze wzmocnionego stopu aluminiowego przekładanego płytami pancernymi i materiałami kompozytowymi. Dzięki temu jej masa bez wyposażenia wynosi 2300kg. Wieża z wyposażeniem, dwuosobową załogą i zapasem amunicji waży 2850kg. Wysokość to tylko 59,5 cm, osiągnięta m.in. dzięki chowaniu 9 peryskopów obserwacyjnych na czas transportu lotniczego do wnętrza korpusu wieży. Zastosowano system kierowania ogniem wyposażony w dzienno-nocny celownik DNRS-288 firmy Kolsman i termowizyjną kamerę II generacji TILDE FC firmy Galileo Avionica. Polskie Przemysłowe Centrum Optyki ma otrzymać prawa i technologie do wytwarzania obu elementów składowych SKO. Zabudowany zostanie także polski system ostrzegania i samoobrony SSP-1 Obra-3 firmy PCO współpracujący z umieszczonymi z lewej strony wieży 6 wyrzutniami granatów dymnych. Dwuosobowa załoga będzie posiadała do dyspozycji dwa 10-calowe ciekłokrystaliczne monitory: jeden do współpracy z SKO, drugi z systemem zarządzania walką opracowanym przez WB Electronics. Do sterowania i naprowadzania uzbrojenia służą dwa manipulatory. Z innych systemów wieżowych należy wymienić jeszcze: pasywne przyrządy obserwacyjne POD-72 Radomka (z PCO), system ochrony wzroku przed wybuchem UOW Pandora, automatyczny sygnalizator skażeń ASS-I Tafios, system łączności wewnętrznej pojazdu FONET. Uzbrojenie podstawowe wieży stanowi umieszczona dokładnie w środku ciężkości wieży 30mm armata Mk44 wraz systemami stabilizacji oraz sprzężony z nią 7,62mm karabin maszynowy UKM-2000C. Przewożony zapas amunicji to dwa magazyny (po 140 i 110) pocisków 30mm oraz 700 pocisków 7,62mm. 96 pojazdów z wieżą Hitfist-30P ma zostać dozbrojonych w zdwojone wyrzutnie ppk Spike-LR, dostawy od 2006 roku.
Układ napędowy
Napęd pojazdu stanowi 6 cylindrowy, rzędowy silnik wysokoprężny z turbodoładowaniem typu Scania D1 12 56A03PE o mocy maksymalnej 360kW/2100 obr./min i trwałej 294kW/2100 obr./min. Silnik o pojemności skokowej 11,7 litra jest chłodzony cieczą. Maksymalny osiągany moment obrotowy to 1970Nm, trwały 1670Nm. Silnik współpracuje z automatyczną skrzynią biegów ZF 7HP 902S Ecomat z 7 przełożeniami do przodu oraz 1 do tyłu.
Zastosowanie w Wojsku Polskim
Wszystkie otrzymane w ramach kontraktu transportery głównie mają stanowić wyposażenie 8 batalionów wchodzących w skład 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej z Międzyrzecza, 12 Brygady Zmechanizowanej ze Szczecina oraz 21 Brygady Strzelców Podhalańskich z Rzeszowa (2 bataliony). Łącznie bataliony będą posiadały po 62 pojazdy typu Rosomak, w tym 53 sztuki w wersji bojowej z działkiem 30mm lub wkm 12,7mm.
Inni odbiorcy AMV
Aktualnie firma Patria ma dwa zamówienia pochodzące z armii fińskiej. Pierwsze to zamówienie z 2003 roku na dostawę 24 pojazdów AMV uzbrojonych w dwulufowe wieże systemu moździerzowego AMOS. Dostawa w latach 2006-9. Drugie zamówienie zostało ogłoszone w grudniu 2004 roku i dotyczy dostawy 62 pojazdów w wersji transporterów piechoty.
Dane taktyczno-techniczne:
* załoga 3+8,
* masa bojowa: około 22000kg,
* długość całkowita: 7770mm,
* szerokość całkowita: 2830mm,
* wysokość całkowita: 2990mm,
* wysokość kadłuba: 2360mm,
* rozstaw kół: 2450mm,
* prześwit (położenie środkowe): 430mm,
* zapas paliwa: 325 litrów,
* prędkość maksymalna: po drodze 100km/h, w wodzie 10km/h,
* zasięg: min. 500km,
* promień skrętu: 12m,
* pokonywane wzniesienia: do 60%,
* maksymalny przechył boczny: do 35 stopni,
* pokonywane ściany pionowe: 0,5m,
* pokonywane brody: 1,5m,
* pokonywane rowy: 2,1m.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
